Jego organizatorem i pierwszym dyrektorem był dr Antoni Maćkowiak. Rozpoczęcie zajęć nastąpiło jesienią, 16 listopada 1945 roku, z zaledwie 44 uczniami i 4 nauczycielami. Systematyczny wzrost liczby uczniów sprawiał, że w skromnych warunkach lokalowych szkoły organizacja procesu dydaktycznego stawała się coraz trudniejsza. Zaczęto więc myśleć o znalezieniu obiektu większego, bardziej funkcjonalnego. Na wniosek wizytatora Wiesława Sautera Kuratorium poznańskie wyraziło zgodę na przeniesienie szkoły do kompleksu po byłym Pedagogium w Sulechowie. Naukę w nowym miejscu rozpoczęto 2 stycznia 1946 roku. W gmachu od września 1945 roku działało już liczące 84 uczniów Gimnazjum Miejskie, istniejące równolegle z Liceum Pedagogicznym do 1948 roku.
Do normalnej pracy obie średnie szkoły przystąpiły w roku szkolnym 1946-47. Nauczaniem w obu placówkach zajmowali się: Janina i Antoni Maćkowiakowie, Piotr Grebiennikow, Janina Nowina Przybylska, Michał Urbanowicz, Jan Zeman, ksiądz Eugeniusz Ciszewski, Bolesław Hejduk, Kazimiera Ludwiczak, Anna Peter, Józef Miodek oraz przybyli do szkoły w późniejszym czasie Józef Tobiasz, Edmund Ciesielski, Stanisław Jaworski. W celu zapewnienia kandydatom na przyszłych nauczycieli wszechstronnych pedagogicznych praktyk, w lutym 1946 roku utworzono, kierowaną przez Aleksandra Poczykowskiego i liczącą 179 uczniów, Szkołę Ćwiczeń.
NAUCZYCIELE I DYREKTORZY
W ciągu ćwierćwiecza działalności Liceum Pedagogicznego pracowało w nim i w szkolnym internacie 113 nauczycieli. Do najdłużej zatrudnionych w szkole należeli: Ciesielski Edmund - 24 lata, Hejduk Bolesław - 24 lata, Jastrzębski Piotr - 22 lata, Furman Władysław - 19 lat, Tomczyk Stanisław - 18 lat, Łapkowska Stanisława - 16 lat, Krumplewski Tadeusz - 16 lat.
Pierwszy dyrektor szkoły Maćkowiak Antoni zarządzał nią w latach 1945-1950. Od lipca 1950 roku funkcje dyrektorów przejściowo pełnili: Stanisław Tomczyk, Tadeusz Grodzicki, Maksymilian Kaczmarek. Od lipca 1951 roku aż do końca działalności LP tj. do czerwca 1970 roku zarządzał szkołą Edmund Ciesielski, doprowadzając placówkę do znacznego rozkwitu w każdej dziedzinie jej różnorodnej pracy. Dzięki niemu Liceum Pedagogiczne stało się w województwie zielonogórskim wzorcową szkołę średnią, a on stał się legendą, przechodząc do historii miasta i regionu.
ABSOLWENCI
Przez stacjonarne Liceum Pedagogiczne w Sulechowie, w ciągu 25 lat jego istnienia, przeszło 2945 uczniów. Z liczby tej świadectwa dojrzałości otrzymało 1594, w tym 450 mężczyzn. Ponadto szkoła przez 20 lat prowadziła kształcenie kadr pedagogicznych systemem zaocznym w tzw. Rejonowej Komisji Kształcenia Nauczycieli (od 1959 roku Korespondencyjnym Liceum Pedagogicznym), przygotowując do pracy w oświacie i innych dziedzinach życia 1235 absolwentów, w tym 438 mężczyzn. Łącznie liczba absolwentów wynosi 2829.
Pierwsi z nich, w liczbie 32, opuścili szkołę w 1948 roku. Później ich liczba była znacznie większa, sięgając średnio w każdym roku około 70 osób. Rekordowy był rok 1965, kiedy świadectwo dojrzałości uzyskało 150 absolwentów. Przez cały czas działalności LP przeprowadzono 23 egzaminy maturalne. Powojenna dynamika demograficzna sprawiła, że zapotrzebowanie szkół na nauczycieli systematycznie rosło. Liceum Pedagogiczne w Sulechowie narastające potrzeby kadrowe przynajmniej w części starało się zaspokajać. Podobnie starały się czynić inne tego typu szkoły, powołane w regionie nieco później (Ośno, Gorzów, Zielona Góra). Sulechowska placówka wśród nich była jednak szczególna: powstała jako pierwsza, zawsze była największa, jako ostatnia uległa likwidacji. Dzięki temu Sulechów znany był w regionie jako kuźnia kadr pedagogicznych, znakomicie przygotowująca młodych ludzi do pracy w resorcie oświaty. Uczniów przygotowano w zasadzie do prowadzenia nauczania początkowego. W praktyce, zwłaszcza w małych szkołach wiejskich, absolwenci musieli być niemal uniwersalni, nauczając różnych przedmiotów w klasach starszych. Większość spośród nich edukacji na świadectwie średniej szkoły pedagogicznej nie zakończyła, podnosząc zaocznie kwalifikacje zawodowe na studiach nauczycielskich i wyższych uczelniach, głównie pedagogicznych. To zapewniało im godne ustawienie się w hierarchii społecznej i korzystne wpisanie się w życiu. Wielu najbardziej ambitnych absolwentów doszło w resorcie oświaty i innych dziedzinach życia społecznego bardzo wysoko.
Wśród nich na szczególne wyróżnienie zasługuje duża grupa nauczycieli akademickich: Stanisław Kania, Karol Mazur, Witold Nawrocki, Lech Pakuła, Hieronim Szczegóła, Franciszek Brych, Witold Dobrołowicz, Jerzy Niewiadomski, Wojciech Pasterniak, Jan Krupa, Joachim Benyskiewicz, Janina Kowalska. Wszyscy wysokie awanse zawdzięczają przede wszystkim wielkiej pracowitości, ale też sprzyjającym kształceniu warunkom, których poprzedniej formacji ustrojowej w Polsce zaprzeczyć się nie da. Zaakcentował to niegdyś w długim prasowym wywiadzie jeden z absolwentów LP prof. dr hab. Witold Nawrocki, pracownik naukowy Uniwersytetu Śląskiego, mówiąc: "Kiedyś zastanawiałem się, jak wielka była otwarta przestrzeń społeczna w latach mojej młodości, to jest w latach 40-tych i 50-tych. Właściwie każdy, kto był przy rozumie, mógł zrobić określoną społeczną karierę, wpisać się w atrakcyjną rolę życiową. Oczywiście jeżeli nie decydował się na to, żeby wystąpić przeciwko ustrojowym zasadom". Wielu absolwentów, po przepracowaniu przewidzianych nakazem pracy lat w oświacie, przechodziło - głównie ze względów materialnych - do innych dziedzin życia społecznego i gospodarczego, stając się działaczami politycznymi, młodzieżowymi, administracyjnymi, gospodarczymi itp. Wielu też udawało się na studia niepedagogiczne, uzyskując dyplomy lekarzy, prawników, inżynierów, oficerów LWP i MO. Inni natomiast wybrali, pisane dziesiątkami lat żmudnych prac badawczych, kariery naukowe. Jednak olbrzymia większość absolwentów, traktując wyuczony zawód jako powołanie, poświęciła większość swego życia krzewieniu elementarnej wiedzy wśród uczniów wsi i miast, dając im podstawy do dalszej edukacji w różnych typach szkół zawodowych i średnich.
Szkoła, mimo swej rozwojowej dynamiki, nigdy oświatowym molochem nie była, skupiając w swych murach średnio nieco ponad 400 młodzieży. Rekordowy był rok szkolny 1964/65, kiedy w 12 oddziałach uczyło się 484 uczniów. Później, w związku z planowaną likwidacją LP, ich liczba systematycznie malała. Ostatni maturzyści, w liczbie 50 osób, ukończyli szkołę w czerwcu 1970 roku. Uczniowie stanowili niewielką, bezkonfliktową szkolną rodzinę, w której panował sprzyjający nauce i pracy swoisty klimat, rzutujący na wizerunek szkoły i uzyskiwane przez nią sukcesy.
SZKOŁA ĆWICZEŃ
Powstała, jak wspominano, w lutym 1946 roku. Przez wiele miesięcy jej uczniowie uczyli się w gmachu "Pedagogium". W 1947 roku szkołę przeniesiono do oddzielnego gmachu, zbudowanego w roku 1818, który potrzebom wyżej zorganizowanej placówki oświatowej nie odpowiadał, wymagając kosztownych prac modernizacyjnych. Przeprowadzono je dopiero w latach 1952-54, odkąd warunki pracy uległy znacznemu polepszeniu. Pierwsi absolwenci opuścili szkołę w 1948 roku. Razem ukończyło ją 730 absolwentów. W powiecie sulechowskim była szkołą wzorcową, promieniując działalnością dydaktyczną i bogactwem życia sportowego i artystycznego. Kolejnymi jej kierownikami byli: Aleksander Poczykowski, Piotr Jastrzębski, Franciszek Konwisarz, Zbigniew Strzelecki, Maria Domejko. Przez dłuższy czas swej działalności szkoła podlegała administracyjnie Kuratorium Oświaty i Wychowania w Zielonej Górze. Od 1 stycznia 1967 roku, w związku z wygasaniem LP, podporządkowana została Wydziałowi Oświaty Powiatowej Rady Narodowej w Sulechowie, stając się Szkołą Podstawową Nr 4. W trakcie jej działalności, pracowało w niej łącznie 62 nauczycieli.
INTERNAT
Niemieccy projektanci zakładali, że nowy alumnat Pedagogium, wzniesiony w 1880 roku, będzie mieścił łącznie 108 wychowanków. Nowa rzeczywistość po 1945 roku sprawiła, że liczbę młodzieży zakwaterowanej w internacie należało potroić. Zwykle znajdowało w nim zakwaterowanie 80 % uczniów. Średnio było to 330 dziewcząt i chłopców, a w roku 1953 aż 376. Powiększenie bazy noclegowej stawało się więc pilną koniecznością. Zdecydowano się więc adoptować na internat barokową, wybudowaną w 1753 roku, szkolną kaplicę. Prace prowadzono w latach 1957 - 1959, w wyniku których urządzono 24 pokoje dla 90 chłopców. Od tamtej pory warunki zakwaterowania znacznie polepszyły się. W 1964 roku w obu szkolnych internatach mieszkało 381 uczniów. Odtąd była to bursa, kwaterująca młodzież czterech sulechowskich szkół. Po likwidacji Liceum Pedagogicznego, administrowanie kompleksem budynków przekazano Studium Wychowania Przedszkolnego.
BIBLIOTEKA
Bogaty księgozbiór w pracy LP był rzeczą niezbędną i dlatego do tworzenia zalążków szkolnej biblioteki przystąpiono niemal natychmiast. Pierwsze woluminy pochodziły z darowizn. Kolejne, coraz liczniejsze, zdobywano za pieniądze z kwest ulicznych, imprez artystycznych i różnorodnych prac zarobkowych. W końcu pierwszego roku szkolnego 1945-46 biblioteka liczyła już 396 pozycji. W następnych latach nabywano książki ze skromnego budżetu szkoły, większość jednak otrzymywano z przydziału centralnego. Z czasem biblioteka wzbogacała się rocznie o 700 - 800 nowych egzemplarzy. W końcu działalności szkoły, w 1970 roku, księgozbiór liczył 12430 woluminów. Rozwój placówki był wielką zasługą jej długoletniego kierownika Piotra Jastrzębskiego, który sprawom organizacyjnym szkolnego księgozbioru poświęcił 19 lat pracy.
ORGANIZACJE MŁODZIEŻOWE
Liceum Pedagogiczne przygotowujące młode kadry do pracy z dziećmi i młodzieżą na działalność różnych organizacji szkolnych zwracało zawsze znaczącą uwagę. Najpierw, jesienią 1946 roku, powstała szkolna drużyna ZHP, pragnąca kontynuować tradycje harcerstwa międzywojennego. Rok później utworzono dwie kolejne organizacje - ZMW i OMTUR. Pluralizm organizacyjny kończył się jednak szybko i w 1948 roku obie organizacje zjednoczyły się w ZMP. A ZHP przekształcił się w OH. Dynamika organizacji znacznie wzrosła, kiedy w latach 1951-1956 istniały w szkole klasy typu harcerskiego, przygotowujące instruktorów do pracy w OH. Uczniowie tych klas, w ramach zajęć praktycznych, uczestniczyli w pracy harcerskich drużyn Sulechowa i okolicznych wsi. Świadectwo dojrzałości LP typu harcerskiego uzyskało 62 absolwentów.
Od 1949 roku nastawały lata totalnej indoktrynacji, wskutek czego wpływami ideowymi ZMP starano się objąć maksymalną liczbę uczniów. W roku szkolnym 1949/50 członkami organizacji było już ponad 90 % uczącej się w szkole młodzieży, która w jej szeregi wstępowała nie zawsze dobrowolnie. Program działania ZMP był obszerny; obok troski o podnoszenie wyników nauczania, miała krzewić i utrwalać zasady moralności socjalistycznej, pogłębiać laicyzację szkoły, angażować członków do aktywnego uczestnictwa w życiu kulturalnym i sportowym, mobilizować do różnorodnych czynów społecznych na rzecz szkoły i środowiska. Tradycją stał się masowy udział uczniów w akcji odgruzowania miasta, zalesianiu, pomocy w działalności okolicznych pgr-ów.
Najbardziej przykre wspomnienia zostały po permanentnych apelach, prasówkach, akademiach, pochodach i innych formach masowego ogłupiania, które w latach 1949 - 1955 były ponurą codziennością. Pozorna spontaniczność imprez ideologicznych wynikała z obowiązku lojalności. W rzeczywistości rozdwojenie jaźni wśród młodzieży było znaczne. Po październiku 1956 roku ZMP uległ wkrótce rozwiązaniu, ale władza ludowa z kształtowania postaw ideologicznych młodzieży zrezygnować nie zamierzała. Szczególnie w szkołach. Tym bardziej pedagogicznych. One przecież miały przygotowywać młode pokolenie do aktywnego utrwalenia zasad socjalistycznego państwa. Przystąpiono więc do tworzenia organizacji nowych, stymulując pluralizm. Najpierw, w 1957 roku, reaktywowano w LP Związek Harcerstwa Polskiego, z tradycyjnymi symbolami i obrzędowością. Organizacja obejmowała głównie uczniów klas I i II. Harcerze klas starszych natomiast tworzyli tzw. Krąg Instruktorski przygotowujący przyszłych opiekunów szkolnych drużyn ZHP.
W lutym 1958 roku utworzono w szkole najbardziej ideową organizację ZMS, zrzeszającą początkowo 26 członków. W latach 60-tych organizacja skupiała od 50 do 70 % uczniów.
W październiku 1959 roku powstała w szkole kolejna organizacja - ZMW, starająca się m.in. przychodzić z pomocą w rozwoju życia kulturalnego wśród młodzieży wsi. Jej liczebność nie była wielka, zrzeszając około 25 % uczniów.
Wielu członków szkolnych organizacji stało się później, w pracy zawodowej, aktywnymi działaczami ruchu młodzieżowego w miejscach zatrudnienia. Byli też tacy, którzy stali się cenionymi pracownikami młodzieżowymi w powiatach i na szczeblu wojewódzkim
WAŻNIEJSZE WYDARZENIA I OSIĄGNIĘCIA SZKOŁY
Prawdą jest, że Liceum Pedagogiczne w Sulechowie emanowało różnorodnością szkolnej działalności, przynosząc satysfakcję uczniom. Wiele cennych sukcesów tworzyło bogatą historię szkoły, podnosząc jej rangę wśród innych średnich placówek oświatowych w mieście i regionie. Jednym z pierwszych niezapomnianych wydarzeń było wręczenie szkole przez pierwszych jej absolwentów w 1948 roku sztandaru.
W pamięci współczesnych i potomnych został zorganizowany w dniach 17-19 czerwca 1949 roku Festiwal Chopinowski z udziałem 10 chórów liceów pedagogicznych środkowego Nadodrza i Wielkopolski, liczących łącznie 1200 uczestników. Uczestniczący w historycznej imprezie delegat Ministerstwa Kultury i Sztuki, podsumowując z zachwytem jej przebieg. m.in. powiedział: "Uroczystości chopinowskie w Sulechowie przerosły miarę nie tylko prowincji, ale i stolicy".
Pierwszym wielkim sukcesem sportowym było zdobycie wiosną 1955 roku przez siatkarską reprezentację chłopców pod opieką mgr Bolesława Hejduka tytułu mistrza Polski w tej dyscyplinie w pionie szkół średnich. Cennym osiągnięciem było trzykrotne zdobycie w latach 1959 - 1961 pierwszych lokat w województwie w olimpiadach Szkolnych Lig Quizowych. Zwycięski zespół, pod przewodnictwem uczennicy Ireny Pycz, reprezentował trzykrotnie województwo zielonogórskie w finałach centralnych, zajmując kolejno dziewiąte, szóste i trzecie miejsce.
Liceum słynęło zawsze z pracowitości, gospodarności i oszczędzania. Dzięki opiekunowi SKO Tadeuszowi Krumplewskiemu LP, współzawodnicząc z innymi szkołami, uplasowało się w oszczędzaniu w 1961 roku na I miejscu w województwie, a w następnym roku w kraju.
W latach 1961 - 1965 szkoła, wykonując różne prace zarobkowe, uzyskała stosunkowo wysokie dochody, które pozwoliły zakupić 18 grudnia 1965 roku autokar san za 305 tys. zł, który był maksymalnie wykorzystywany do organizowania atrakcyjnych wycieczek krajoznawczych, wyjazdów na spektakle teatralne itp. Dorobek szkoły był ceniony przez lokalne i wojewódzkie władze administracyjne i polityczne. Przykładem może być fakt udekorowania sztandaru przez FJN 18 grudnia 1966 roku zaszczytną Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego. A kilka dni później szkolną organizację ZMS wyróżniono Srebrną Odznaką im. Krasickiego. Oba odznaczenia nobilitowały szkołę, która milenium polskiej państwowości starała się uczcić bardzo godnie.
ŻYCIE KULTURALNE
W bogactwie różnych form życia kulturalnego szkoły szczególnie wyróżniała się działalność artystyczna. Już od 1947 zaczynano sukcesywnie wystawiać w auli popularne sztuki, umożliwiając uczniom kontakt z amatorskim teatrem. Systematyczna praca sprawiała, że szkolny zespół artystyczny dysponował z czasem znaczącym zestawem własnych teatralnych kostiumów i rekwizytów. Szkolnym teatrem zajmowali się nauczyciele Piotr Grebiennikow i Kazimiera Ludwiczak, później, od lat 50-tych, ich dzieło kontynuowali Wanda i Kazimierz Szablakowie. Atrakcyjne spektakle organizowano nie tylko dla uczniów, znakomicie przygotowane sztuki polskiej klasyki teatralnej wystawiano również społeczności miasta i powiatu. Szkoła szczyciła się zawsze przynajmniej jednym skromnym zespołem muzycznym. Czasem było ich kilka. Zawsze istniał też znakomicie prezentujący się chór. I choć czasy, w których działała szkoła, do łatwych nie należały, jednak wśród zintegrowanej szkolnej społeczności optymizmu i młodzieńczej radości zawsze było wiele. Tym nastrojom sprzyjała miła atmosfera i sprzyjające dobremu samopoczuciu uczniów zwyczaje.
SPORT
Wychowanie fizyczne stanowiło zawsze jeden z głównych przedmiotów nauczania, spotykając się z wielkim zainteresowaniem uczniów i sprzyjającym klimatem grona i dyrekcji. Dzięki temu sport szkolny mógł pomyślnie rozwijać się, przynosząc wiele sukcesów, cenionych nie tylko w środowisku lokalnym, również w regionie, a sporadycznie nawet w kraju. Formalnie SKS przy LP w Sulechowie powołano 4 września 1946 roku, jako pierwszy wśród wszystkich szkół średnich nad środkową Odrą. Jego organizatorem i długoletnim opiekunem był Bolesław Hejduk, pierwszy magister wychowania fizycznego w późniejszym województwie zielonogórskim. Wielu jego uczniów na niwie sportu szkolnego przepracowało całe zawodowe życie, dało się poznać w swoich środowiskach jako wspaniali organizatorzy życia sportowego, zyskując sympatię lokalnej społeczności. Takim przykładem z Sulechowa może być mgr Damian Przybylski, długoletni zasłużony szkoleniowiec KS "Zawisza", wyróżniony przed dwoma laty w plebiscycie "Gazety Lubuskiej" i Urzędu Wojewódzkiego w Zielonej Górze zaszczytnym tytułem trenera roku.
Do znakomitych rezultatów szkolnego życia sportowego dochodzono stopniowo, latami treningów. W pierwszym powojennym dziesięcioleciu szkoła słynęła w województwie zielonogórskim z najsilniejszej reprezentacji lekkoatletycznej. W niej szczególnie wyróżniali się sprinterzy, skoczkowie i średniodystansowcy. A kilku z nich reprezentowało region na zawodach ogólnopolskich. Byli to: Zbigniew Strzelecki, Hieronim Szczegóła, Jerzy Widziński, Teresa Witter, Józef Zawartowski, Marian Szober, Zbigniew Najda, Andrzej Pasterniak.
Pierwszym większym sukcesem w skali kraju było zdobycie w 1950 roku na zawodach w Krakowie przez Lecha Pakułę, tytułu mistrza Polski w skoku w dal z rezultatem 6,30 m. Innymi głośnymi wydarzeniami były starty Teresy Witter w 1954 roku w barwach Polski w biegu L,Humanite w Paryżu i Barbary Lerczakówny w mistrzostwach Europy w 1958.
Po lekkiej atletce zaczęto zdobywać pierwsze sukcesy również w grach zespołowych. Zapoczątkowali je chłopcy uprawiający siatkówkę, którzy w latach 1954-56 trzykrotnie zdobywali w tej dyscyplinie mistrzostwo województwa SKS, a w roku 1955 uzyskali - wspomniany już - tytuł mistrza Polski szkół średnich. Chroniczny brak kwalifikowanych nauczycieli wf sprawił, że od roku szkolnego 1956/57, kiedy licea pedagogiczne przeszły na pięcioletni system kształcenia, władze oświatowe w kilku z nich na terenie kraju wprowadziły specjalizację wychowania fizycznego.
Tego zaszczytu dostąpiło wówczas LP w Sulechowie, w którym w latach 1960 - 1962 maturę typu wf uzyskało 46 absolwentów. Do drugiej połowy lat 60-tych czołową dyscypliną sportu w szkole stawała się, prowadzona przez Stanisława Skowrońskiego i Łucję Lasotę, piłka siatkowa dziewcząt. Reprezentantki LP w Sulechowie należały przez wiele lat do ścisłej czołówki regionu i kraju w kategorii młodziczek i juniorek. W latach 1965 - 1970 zespół piłki siatkowej kobiet KS "Zawisza" Sulechów, opierający się na uczennicach LP, zdobywał kolejno trzy tytuły mistrza województwa. Kilka siatkarek LP reprezentowało barwy narodowe w turnieju nadziei olimpijskich. Uczennica LP Janina Jakubowicz była kapitanem polskiej reprezentacji na Festiwalu Młodzieży i Studentów w Sofii. Spopularyzowana przez LP siatkówka stała się w mieście wiodącą dyscypliną sportu, przechodząc do tradycji. Sulechów znany jest nad środkową Odrą nie tylko z KS "Zawisza", ale również z doskonałych zespołów młodzieżowych i najlepszej w kraju reprezentacji piłki siatkowej nauczycielek, w większości członkiń ZNP.>
ZAKOŃCZENIE
Liceum przez 25 lat kontynuowało wielowiekowe pedagogiczne tradycje miasta, wnosząc w jego szarą codzienność barwne urozmaicenie. Szkoła sprawiła. że narodził się w Sulechowie ruch chopinowski, dzięki czemu miasto kultem Chopina żyje do dziś. Od 1960 roku przystąpiono do organizowania dorocznych regionalnych konkursów młodych pianistów, które od roku 1983 stały się imprezą o randze krajowej, znakomicie promując żyjące tradycjami wielkiego kompozytora małe miasto na kulturalnej mapie Polski. Twórczość Chopina stanowi muzyczną teraźniejszość Sulechowa, w znacznym stopniu wpływając na jego niepowtarzalny klimat.
Ale życie kulturalne miasta nie ogranicza się tylko do muzyki Chopina. W jego murach od ponad 15 lat coraz piękniej rozbrzmiewa śpiew. A dzieje się to za sprawą mieszanego, liczącego ponad 40 pieśniarzy, chóru Cantabile, którym od początku dyryguje profesjonalista, absolwent LP, aktualnie nauczyciel Zespołu Szkół Administracyjnych - mgr Bernard Grupa. Zespół powstał spontanicznie w najtrudniejszych latach totalnego kryzysu z inicjatywy kilku miłujących pieśń nauczycieli byłego Studium Nauczycielskiego, którzy śpiewając pragnęli wnosić w szarą codzienność tamtych dni pewne urozmaicenie. Chór, prezentując szeroki repertuar od pieśni klasycznych po współczesne, przyciąga na koncerty tłumy, dostarczając wrażeń, które w pamięci zostają na długo. Chór Cantabile to jedna ze współczesnych wizytówek Sulechowa, znakomicie promująca miasto na wielu estradach kraju i za granicą.
Od czasu likwidacji LP czas zmienił w mieście wiele, ale pamięć o znakomitej placówce oświatowej wśród jego mieszkańców została. Przeto dziś, na kolejnym zjeździe absolwentów, warto wrócić wspomnieniami wstecz. Czas więc na refleksję. Przyjacielską biesiadę. I szkolną pieśń.
I. W przerwach, pomiędzy lekcjami, śmieje się wesoła brać. I każdemu dobrze z nami, każdy musi się też śmiać.
Refren: My przyszli pedagogowie, i nauczyciele mas. Niech się każdy o tym dowie, że Sulechów chował nas.
II. Wiemy, co nas w życiu czeka, że uczyć się teraz czas. Polepszać dolę człowieka, bo uczymy się dla mas.
III. Na drogach, pomiędzy polami płynie nasza szkolna pieśń.. Pracy też nie unikamy, idziemy przez miasta i wieś.
IV. Chociaż zawsze się śmiejemy, jednak w nas praca wre. Dobrze wszyscy się czujemy, każdy w pracy wskrzesza skrę.
Leon Okowiński
Bibliografia 1. "Geschichte der Stadt und des Kreises Zullichau" 1527 - 1927 U Gplittgerber. Zullichau 1927 2. "Konigl. Padagogium und Waisenhaus her Zullichau" Zullichau 1911. 3. "XXV - lecie Liceum Pedagogicznego w Sulechowie" Informator z okazji zjazdu absolwentów 13 czerwca 1970 roku. Sulechów 1970.
NAUCZYCIELE LICEUM Z PERSONELEM PEDAGOGICZNYM INTERNATU Nr Imię Nazwisko od do 2 Kazimierz Adamczak 1963 1965 3 Stanisław Andrian 1950 1965 4 Janina Bajor 1953 1954 5 Włodzimierz Bajus 1963 1965 6 Tadeusz Bartoszewicz 1950 1951 7 Adam Będkowski 1949 1952 8 Danuta Biernacka 1956 1966 9 Henryk Bober 1952 1954 10 Eugeniusz Bodych 1952 1953 11 Roman Brot 1957 1958 12 Zofia Brynkiewicz 1953 1967 13 Jerzy Bujakiewicz 1953 1957 14 Fabian Ciechanowicz 1951 1952 15 Edmund Ciesielski 1946 1970 16 Eugeniusz Ciszewski 1946 1949 17 Jan Dembiński 1954 1963 18 Władysław Furman 1951 1970 19 Joanna Furman 1964 1970 20 Wacław Gęba 1957 1968 21 Franciszek Gierszewski 1955 1956 22 Janina Gorgolewska 1947 1948 23 Józef Goroń 1947 1948 24 Piotr Grebiennikow 1945 1952 25 Tadeusz Grodzicki 1950 1951 26 Aleksander Grytczuk 1962 1964 27 Ludwika Halaszka 1947 1951 28 Bolesław Hejduk 1946 1970 29 Krystyna Huss-Gulczewska 1950 1960 30 Jan Jankowski 1948 1949 31 Piotr Jastrzębski 1948 1970 32 Maria Jastzębska 1957 1970 33 Stanisław Jaworski 1946 1951 34 Piotr Jędrasiak 1950 1952 35 Maksymilian Kaczmarek 1951 1951 36 Elżbieta Kamińska 1950 1956 37 Michał Kisielewicz 1964 1966 38 Łucja Kołeczko-Lasota 1960 1970 39 Juliusz Konatkiewicz 1950 1951 40 Władysław Korcz 1957 1957 41 Romualda Korolczuk-Dembińska19541968 42 Józefa Kropidłowska 1947 1950 43 Tadeusz Krumplewski 1954 1970 44 Teresa Kurasz 1964 1968 45 Karol Kuszlik 1956 1961 46 Natalia Kwiek 1947 1951 47 Andrzej Kwiek 1947 1948 48 Janusz Lasota 1961 1968 49 Jan Lisowski 1961 1963 50 Kazimiera Ludwiczak 1946 1950 51 Stanisława Łapkowska 1952 1968 52 Józefa Ławrynowicz 1950 1952 53 Helena Łempicka 1945 1946 54 Antoni Maćkowiak 1945 1950 55 Janina Maćkowiak 1945 1950 56 Maria Maik 1949 1951 57 Maria Majewska 1952 1965 58 Tatiana Markiewicz 1950 1954 59 Kazimierz Matyniak 1951 1954 60 Aurelia Mieloszyk 1964 1967 61 Daniel Migas 1951 1952 62 Stanisław Mijas 1948 1950 63 Józef Miodek 1945 1946 64 Józef Mokryński 1949 1959 65 Witold Nawrocki 1953 1954 66 Edmund Nowak 1950 1962 67 Józef Nowak 1955 1954 68 Henryk Ogórek 1955 1956 69 Lech Pakuła 1951 1952 70 Maciej Pawłowski 1956 1957 71 Anna Peter 1946 1950 72 Bronisław Pilarski 1952 1953 73 Leokadia Pinkawa 1957 1960 74 Bolesław Piotrowiak 1950 1951 75 Helena Płończyńska 1950 1953 76 Barbara Płotka 1966 1969 77 Józef Politowski 1964 1965 78 Janina Połukord 1954 1968 79 Hanryk Połukord 1954 1968 80 Jadwiga Przybylska 1945 1947 81 Henryk Przybylski 1948 1950 82 Władysław Puślecki 1956 1956 83 Ewa Raba 1953 1954 84 Tomisława Ritzke 1947 1948 85 Zygmunt Rutowski 1948 1952 86 Stanisław Sieradzki 1958 1962 87 Alina Sierzpińska 1964 1965 88 Maria Sikorska 1952 1954 89 Stanisław Skowroński 1967 1969 90 Tadeusz Sroka 1953 1954 91 Irena Staszak 1953 1953 92 Henryk Stępień 1950 1951 93 Halina Strzelecka 1955 1963 94 Bartłomiej Strzelecki 1955 1962 95 Joanna Sycińska 1947 1948 96 Wanda Szablak 1954 1970 97 Kazimierz Szablak 1962 1967 98 Hieronim Szczegóła 1951 1952 99 Władysława Sznajder 1953 1955 100 Zbigniew Szopa 1951 1955 101 Wiktor Szota 1953 1960 102 Maria Szykor-Szota 1949 1960 103 Maria Śliwińska 1955 1957 104 Józef Tobiasz 1946 1948 105 Kazimierz Tokarz 1955 1964 106 Stanisław Tomczyk 1949 1967 107 Bronisława Tusińska 1953 1954 108 Michał Urbanowicz 1945 1951 109 Dorota Wandycz 1951 1952 110 Danuta Wasylkiewicz 1953 1954 111 Józef Zagórowski 1952 1955 112 Jan Zeman 1945 1949 113 Józefat Zywert 1954 1957 114 Józef Żurek 1951 1952
GRONO NAUCZYCIELSKIE SZKOŁY ĆWICZEŃ
Nr Imię Nazwisko od do 1 Cecylia Andrzejewska 1945 1948 2 Tadeusz Bartoszewicz 1950 1951 3 Jadwiga Bartoszewicz 1950 1951 4 Zofia Brynkiewicz 1952 1954 5 Stanisław Czekała 1946 1950 6 Karolina Czereszniowska 1962 1964 7 Maria Damecka-Domejko 19523 1970 8 Kazimiera Danysz 1947 1948 9 Piotr Doniec 1953 1954 10 Aleksy Eckert 1951 1951 11 Mieczysława Gębowa 1957 1967 12 Janina Gorgolewska 1947 1948 13 Amalia Hołub-Doniec 1952 1954 14 Romuald Hrynkiewicz 1968 1970 15 Olga Jabłońska 1965 1966 16 Irena Jagołowska 1960 1961 17 Zazanna Janczewska 1961 1970 18 Halina Jarowicz 1969 1970 19 Maria Jastrzębska 1948 1957 20 Piotr Jastrzębski 1948 1951 21 Danuta Jeznach 1969 1970 22 Bożena Kajkowska 1968 1970 23 Maria Kobyrzanka 1947 1949 24 Genowefa Kołodko 1957 1961 25 Franciszek Konwisarz 1951 1970 26 Marta Konwisarz 1951 1970 27 Barbara Kopska 1968 1970 28 Edward Korek 1946 1948 29 Mirosława Kruk 1969 1970 30 Zofia Kulka 1963 1967 31 Jadwiga Kunik 1968 1970 32 Piotr Kutrowski 1946 1953 33 Barbara Lehka-Strzecka 1951 1970 34 Krystyna Łyko-Aniśko 1967 1970 35 Dorota Masztalerz 1967 1970 36 Irena Mosiewicz 1949 1950 37 Stefan Napierała 1947 1948 38 Wanda Nikielska 1967 1970 39 Henryk Ogórek 1954 1960 40 Barbara Pakiet 1967 1970 41 Julia Peter-Kutrowska 1946 1970 42 Jan Piaskowy 1953 1954 43 Gertruda Piotrowska 1955 1957 44 Maria Płaskonosz 1945 1947 45 Ludmiła Poczykowska 1945 1946 46 Aleksander Poczykowski 1945 1948 47 Zofia Skowrońska 1962 1967 48 Stanisław Skowroński 1955 1967 49 Halina Sokołowska 1953 1954 50 Stanisław Sokołowski 1951 1953 51 Helena Stefańska 1961 1970 52 Hslina Strawińska 1950 1951 53 Zbigniew Strzelecki 1952 1970 54 Kazimierz Szablak 1955 1962 55 Halina Ślaska 1967 1970 56 Jan Talaga 1945 1946 57 Krystyna Tokarz 1960 1970 58 Ludwika Tomczak 1946 1947 59 Franciszka Uzarczyk 1967 1970 60 Helena Wiatrowska 1957 1961 61 Izabela Zielińska 1957 1963 62 Alicja Ziobrowska 1966 1970
WOZNI ZAKŁADU
Lp Imię Nazwisko od do 1 Stanisław Kozłowski 1946 1948 2 Stanisław Masztalerz 1947 1970 3 Franciszek Masztalerz 1948 1970 4 Antoni Matysiak 1946 1957 5 Józef Przybylski 1945 1958
